صورتی یا زرد ؟

دوباره غروب است ومن طبق
معمول هرروز از دفتر مجله خارج می شوم .سربالایی جهان کودک را به سمت میدان ونک گز
می کنم . باید برسم به پارکینگ اتوبوسهای آزادی ووبنشینم روی صندلی اتوبوس و بعد  داخل  اتوبان همت روبروی برج میلاد پیاده شوم ومنتظر
باشم تا اتوبوسهای صورتی رنگ دهکده المپیک از راه برسند  تا من  به خانه برسم ودوباره هدفون گوشی موبایلم را
توگوشم وصل کنم وتوی حافظه موبایلم دنبال آهنگهای شش وهشت بگردم تا شاید یک کم
ذهنم را قلقلک بدهند واز فضای  دپرس وکامپیوتر وکار روزانه ویادداشتهایی که ننوشتم  وکتابهایی که نخواندم ووضعیت ادب وهنر وکتاب
ونویسندگی  وقلم وکاغذ  از ذهنم بیرون برود (آخه روانشناسان معتقدند آهنگ شاد افسردگی را ازبین می برد)  وبه نوشته وگلایه تمام نویسندگان ایرانی فکر
کنم که باید حتما گورکی وچخوف وتولستوی شوند تا حرفشان بگوش مقامات ما برسد  ودوباره  توی صندلی فرو بروم وچرت بزنم وبااتمام هر موزیک
شش وهشت آن هم از نوع آهنگهای دهه شصتی از خواب بپرم تا دوباه به خونه برسم  وروزنامه بخوانم وبه خرید بروم وآهنگ کلیپ
وسریال اقتباسی نگاه کنم و احساس پوچی کنم  وهمه این مرض  قلم وفرهنگ ونوشتن ورسانه وفیسبوک وکتاب
ومطبوعات  برای این  است که از روزمرگی  وعوام زدگی فرار کنیم و به آرمانهای خودمان! در زندگی فکرکنیم .از این یادداشت

نتجه اخلاقی می گیریم
که 1-کلا نویسندگی  کار بیخودی است .

2- اتوبوس ونک
به آزادی  جای نشستن دارد اما بی -آر -تی  دهکده همیشه خدا پر است .

3-آهنگهای دهه 1360
خیلی قشنگتر از حالایی ها بود .

4- موسیقی به ذهن
استراحت می دهد

5-رنگ صورتی قشنگ تر
از زرد است

6-سرویس اداره از هردوی اینها بهتر است .............