نام کتاب : تقویم شیعه
نام نویسنده : عبد الحسین نیشابورى
پیشگفتار
آنچه حیات شیعه را با ارزش مى کند
شیعتنا جزء منا خلقوا من فضل طینتنا، یسوؤ هم ما یسوؤ نا و یسرهم ما یسرنا.
امام صادق (علیه السلام ) مى فرماید: ((شیعیان ما جزئى از ما هستند، که از اضافه طینت ما خلق شده اند. آنچه ما را ناراحت کند آنان را ناراحت مى
کند و آنچه ما را مسرور کند آنان را مسرور مى نماید))(1).
عمر ما شیعیان را با محاسبه ساعاتى که در یاد اهل بیت پیامبر (علیه السلام )
باشیم مى توان محاسبه کرد. براى به دست آوردن ارزش و بهاى
حقیقى سال و ماه و روزمان ، لحظاتى را باید محاسبه کنیم که نام مقدس محمد
و على و فاطمه و یازده امام از فرزندانشان (علیه السلام ) در آنها
درخشیده است ، و باید ساعاتى را به شماره آوریم که نام حسین (علیه السلام )
به آنها جان داده است ، و باید روزهایى را به حساب آوریم که با
یاد مهدى صاحب الزمان (علیه السلام ) سپرى کرده ایم .
سرور و غم در شادى و حزن اهل بیت (علیه السلام )
در اعتقاد ما دین جز حب و بغض نیست ، و این محبت است که نمى گذارد روزهاى
شیرین و تلخ در رابطه با ولایت و برائت از خاطره ها محو شود. در ولادت
پیامبر (صلى الله علیه و آله ) تبسمى روح انگیز بر لب مى نشانیم و در رحلت
او مظلومیت على و فاطمه (علیه السلام ) را در
دل تازه مى کنیم . در ولادت على (علیه السلام ) با جمع بهشتیان به استقبال
او در کعبه مى رویم ، و در شهادت او خون
دل سى ساله على (علیه السلام ) از ظلم سقیفه را با تمام وجود احساس مى کنیم
.
در ولادت زهرا (علیه السلام ) با لبخند پیامبر و خدیجه (علیه السلام ) غنچه
روحمان مى شکفند و بى اختیار متبسم مى شویم ، و در شهادت او
ضربه در را بر پهلوى خود احساس مى کنیم ، و به یاد آن سیلى صورت خود را سرخ
مى کنیم ، بر جود حسن (علیه السلام ) مى بالیم و بر
تنهایى مظلومانه او مى نالیم . در غدیر اوج سرور را در مى نوردیم و تابلوى
بزرگترین عید الهى را بر بلندترین قله جهان نصب مى نماییم .
در عاشورا از قله غم قصه عظیم ترین غصه را مرور مى کنیم و اشک مى ریزیم و
از خود بى خود مى شویم .
شیعه جنازه مقدس پیامبرش را رها نمى کند و به سقیفه نمى رود. شیعه فاطمه
(علیه السلام ) را در پشت در و على (علیه السلام ) را طناب بر
گردن تنها نمى گذارد. شیعه با خاموش شدن چراغ خیمه ها در شب عاشورا خود را
در تاریکى شب گم نمى کند. شیعه با لبیک دائمى خود نداى
هل من ناصر حسین (علیه السلام ) را پاسخ مثبت مى دهد. شیعه سم اسبها را بر سینه خود احساس مى کند. شیعه به یاد خیمه هاى سوخته در آتش
مى دود و ((یاحسین )) مى گوید.
شیعه کنار محمل زینب (علیها السلام ) سر مى شکند. شیعه به یاد کودکان در
بیابان دویده کربلا در روز عاشورا پابرهنه مى گردد. شیعه چشمان
اشکبار خاندان حسین (علیه السلام ) را کنار سر بریده تنها نمى گذارد. شیعه
مانند زینب و رباب (علیهم السلام ) با مشاهده چوب خیزران طاقت از
کف مى دهد. شیعه هنوز براى رقیه سه ساله (علیه السلام ) در خرابه مرهم مى
برد.
شیعه همچنان اربعین را در کربلا حاضر است . شیعه با زینب بر حسین مى گرید، و با سکینه بر على اکبر اشک مى ریزد، و با رباب براى على
اصغر سینه داغ مى کند، و با اطفال حرم ((یااباالفضل ))
مى گوید. شیعه همراه کاروان اسیران حسینى و زینبى از کربلا تا کوفه و از
کوفه
تا شام و از شام تا کربلا و از کربلا تا مدینه مى رود. شیعه بر امامان
مظلومى که به دست میراث خواران سقیفه محبوس و مسموم شدند مى سوزد.
و این گونه اشک شیعه در سوگ اهل
بیت (علیهم السلام ) است و سرورش در شادى آنان !! شیعه از امامش این درس ابدى را گرفته است که ان سرک اءن تکون معنا فى الدرجات العلى
فى الجنان فاحزن لحزننا و افرح لفرحنا: ((اگر دوست دارى در درجات عالى بهشت با ما باشى براى حزن ما محزون باش و براى شادى ما
شاد باش )).(2)
دوازده ماه در قرآن
خداوند در قرآن مى فرماید: ان عده الشهور عند الله اثناعشر شهرا فى کتاب الله یوم خلق السماوات و الاءرض ، منها اءربعه حرم ذلک الدین
القیم فلاتظلموا فیهن اءنفسکم ...: ((عدد ماهها نزد خدا در کتاب الهى - از روزى که آسمانها و زمین را آفریده - دوازده ماه است که چهار ماه از آنها
حرام است . این است دین ثابت و پابرجا، پس در این چهار ماه به خود ستم نکنید...))(3).
از امام باقر (علیه السلام ) درباره معناى این کلام خداوند پرسیدند که مى فرماید: ان عده الشهور عندالله انا عشر شهرا....
حضرت فرمود:
منظور از سال جدم پیامبر (صلى الله علیه و آله ) است ، و ماههاى آن دوازده
تاست که عبارتند از امیرالمؤ منین ، امام حسن ، امام حسین ، امام على بن
الحسین
، خود من (یعنى امام باقر)، و بعد از من پسرم جعفر، و پسر او موسى ، و پسر
او على ، و پسر او محمد، و پسر او على ، و پسر او حسین ، و پسر او
مهدى ، که دوازده امام اند، و حجتهاى خدا در خلق او و امینانش بر وحى و علم
هستند.
چهار ماه که خدا آنها را ماههاى حرام و محترم شمرده و دین محکم الهى هستند،
چهار امام اند که نام آنها على است : على امیرالمؤ منین ، پدرم على بن
الحسین ،
على بن موسى و على بن محمد. اقرار به این امامان دین محکم است . به امامت
همه آنان معتقد باشید تا هدایت یابید(4).
روش تنظیم کتاب حاضر
در تنظیم کتاب حاضر نکات زیر در نظر گرفته شده است :
1. تقسیم اصلى کتاب بر اساس ماه هاى دوازده گانه قمرى در 12 بخش است . در
هر بخش روزهاى هر ماه عنوان اصلى قرار داده شده ، و وقایع هر
روز با شماره گذارى و عنوان فرعى آورده شده است .
2. در پایان روزهاى هر ماه به ذکر وقایعى مى پردازیم که در آن ماه رخ داده ولى روز آن تعیین نشده است .
3. در اکثر ولادت ها و شهادتها قولهاى نادر و خلاف مشهور وجود دارد، که ما با انتخاب
قول اقوى بقیه اقوال را در ذیل آنها یادآور شدیم . در مواردى مانند شهادت حضرت زهرا (علیه السلام ) که چند روز در
سال رسما مطرح است همه آنها ذکر مى شود.
4. وقایع مذکور در این تقویم از ولادت پیامبر (صلى الله علیه و آله ) تا آغاز غیبت کبرى است .
5. همچنین وقایع تاریخى بسیارى با سند و مدرک وجود دارد، که به خاطر ربط نداشتن به معصومین (علیهم السلام ) ذکر نشده است .
6. در برخى موارد با توجه به اهمیت آنها تفصیل بیشترى داده شده است .
7. در آغاز هر بخش خلاصه اى از وقایع آن ماه و دورنمایى از آنها ذکر شده است .
امید است این تقویم ، به پیوند زندگى هایمان با اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام ) تحکیم بیشترى ببخشد، و با تذکر روزهاى غم آنان
اندوهناک و با یاد روزهاى خوش آنان شاد باشیم . در اعتقاد ما لذت بردن از زندگى این گونه است ، و معنادار بودن زندگى جز این نیست .
عبد الحسین نیشابورى
قم ، محرم 1424، فروردین 1382
محرم الحرام
ماه محرم ماه پر حادثه اى است که اعظم آنها شهادت سید الشهداء (علیه السلام ) است . در روزهاى
1،2،3،4،6،7،8،9،10،11،12،13،15،19،20،23،25،26،28و29 این ماه وقایع رخ داده که اکثر آنها مربوط به واقعه کربلاست .
نزدیک شدن امام حسین (علیه السلام ) به کربلا، ورود حضرت به این سرزمین و
نامه براى
اهل کوفه ، ورود عمربن سعد به کربلا، فتواى شریح قاضى به قتل امام حسین
(علیه السلام ) و تراکم لشکر یزید، ملاقات امام حسین (علیه
السلام ) با ابن سعد، منع آب از امام حسین (علیه السلام )، محاصره خیمه ها
در کربلا، آمدن امان نامه براى فرزندان ام البنین (علیه السلام )، در
خواست تاءخیر جنگ ، آمدن لشکر تازه نفس به کربلا، خطابه امام حسین (علیهم
السلام ) براى اصحابش ، سخنان امام (علیه السلام ) با
اهل بیتش ، سخنان زینب کبرى (علیه السلام ) با امام حسین (علیه السلام )،
همه اینها مراحلى از واقعه کربلاست که
قبل از شهادت امام حسین (علیه السلام ) در ماه محرم بوقوع پیوسته است .
شهادت سید الشهداء امام حسین (علیه السلام )، شهادت قمر بنى هاشم حضرت عباس (علیه السلام )، شهادت حضرت على اکبر (علیه السلام )،
شهادت قاسم بن حسن (علیه السلام )، شهادت باب الحوائج على اصغر (علیه السلام )، شهادت عبد الله بن حسن (علیه السلام )، شهادت حبیب بن
مظاهر اسدى و مسلم بن عوسجه ، شهادت حر بن یزید ریاحى و جون غلام ابى ذر غفارى ، و شهادت اصحاب باوفاى امام حسین (علیه السلام )،
شهادت زوجه وهب به دست غلام شمر، جلوه هاى بزرگترین پرونده شهادت است که در ماه محرم تحقق یافته است .
آمدن ذوالجناح با یال خونین به خیمه فاطمیات ، ماتم و ناله و گریه پردگیان حرم بر سید الشهداء (علیه السلام ) و اولاد او، غارت
اموال از خیام امام حسین (علیه السلام )، غارت لباس و زره از بدن مطهر شهداى کربلا، به آتش کشیدن خیمه هاى
آل الله ، فرار فاطمیات و علویات در بیابانها، شهادت دختران کوچک در کنار خیمه ها، جدا شدن سرهاى مطهر امام حسین (علیه السلام ) و
اهل بیت و اصحاب ، وقایعى است که پس از شهادت امام حسین (علیهم السلام ) بوقوع پیوسته ، و همه در ماه محرم بوده است .
راءس مطهر امام حسین (علیه السلام ) در تنور خولى در کوفه ، حرکت کاروان
اسرار از کربلا، حرکت
اهل بیت امام حسین (علیه السلام ) به سوى کوفه ، دفن شهداى کربلا، ورود
اهل بیت (علیهم السلام ) به کوفه ، اسراى اهل بیت (علیهم السلام ) در مجلس
ابن زیاد، اسراى
اهل بیت (علیهم السلام ) در زندان کوفه ، خبر شهادت امام حسین (علیهم
السلام ) در مدینه و شام ، شهادت عبد الله بن عفیف ، وقایعى است که در ماه
محرم کوفه به خود دیده است و سپس اهل بیت (علیهم السلام ) در شهرهاى عراق و
شام گردانده شدند و در همین ماه بود که با شام رسیدند.
وقایع دیگرى در ماه محرم اتفاق افتاده که برخى قبل و بعضى دیگر بعد از واقعه کربلا بوده است ماجراى شعب ابى طالب (علیه السلام )، جنگ
ذات الرقاع ، اولین جمع آورى زکات ، نوشتن صحیفه ملعونه ، وفات حذیفه بن یمان
قبل از ماجراى کربلا در ماه محرم بوقوع پیوسته است .
قیام مردم مدینه بر علیه یزید پس از شهادت امام حسین (علیه السلام )، قتل
ابن زیاد، وفات ام سلمه و ماریه قبطیه دو همسر
رسول خدا (صلى الله علیه و آله )، شهادت حضرت سجاد (علیه السلام )، خروج
زید بن على بن حسین (علیه السلام )، کلام عاشورایى امام رضا
(علیه السلام )، تبعید امام جواد (علیه السلام )، وقایعى است که پس از
شهادت امام حسین (علیه السلام ) در ماه محرم اتفاق افتاده و ان شاء الله
قیام
حضرت مهدى (علیه السلام ) نیز در ماه محرم و در روز عاشورا خواهد بود.
اینها خلاصه وقایعى بود که در ماه محرم الحرام رخ داده ، که در این بخش به
تفصیل آنها خواهیم پرداخت .
1 محرم
1. آغاز ایام حسینى
اولین روز از ماه حزن و اندوه آل محمد (علیهم السلام ) است ، که همه انبیاء
و ملائکه و شیعیان و دوستان
اهل بیت (علیهم السلام ) محزون اند. باید گفت : ماه حزن و اندوه تمام عالم
است ، چرا که همه ساله از
اول محرم تا روز عاشورا پیراهن پاره پاره سید الشهداء (علیه السلام ) را از
عرش خدا رو به زمین مى آویزند و حزن و اندوه عالم را فرا مى
گیرد(5).
همچنین آغاز مجالس عزادارى حضرت اباعبد الله (علیه السلام ) است ، که مردم
را به امور اعتقادى خویش آشنا مى کند، و دستورات دین خود را از حسینیه
ها و تکایا و مساجد به خانه هاى فکر و دل خود به ارمغان مى برند. شرکت در
مراسم عزادارى امام حسین (علیه السلام ) و اشک بر آن حضرت ، از
وظایف ما در زمان غیبت امام زمان (علیه السلام ) است .
2. ماجراى شعب ابى طالب (علیه السلام )
در پى بالاگرفتن قدرت اسلام پس از بعثت پیامبر (صلى الله علیه و آله )،
قریش پیمان نامه اى نوشتند و طى آن قرار گذاشتند با بنى هاشم
تکلم نکنند و با آنان هم سفره و همنشین نشوند و معامله ننمایند؛ و آنان را
به گونه اى در فشار قرار دهند که پیامبر (صلى الله علیه و آله ) را به
قریش تحویل دهند تا آن حضرت را به قتل برسانند. حضرت ابوطالب (علیه السلام )
بنى هاشم را به دره اى که منتسب به آن حضرت بود برد،
و اطراف آن را محکم کرده و براى حفظ جان پیامبر (صلى الله علیه و آله )
شبانه روز کمر همت بست .
آن حضرت شبها با شمشیر پروانه وار گرد شمع وجود پیامبر (صلى الله علیه و آله ) مى گردید و مى فرمود: ((تا
زنده ام دست از یارى او بر
نمى دارم . او در هر شب چند بار محل خواب پیامبر (صلى الله علیه و آله ) را
تغییر مى داد و عزیزترین فرزند خود یعنى امیر المؤ منین (علیه السلام
) را به جاى آن حضرت مى خوابانید، و روز فرزندان خود و فرزندان برادرانش را
به حفاظت از آن حضرت مى گماشت . در مدتى که در شعب بودند
بر آن حضرت و مسلمانان بسیار سخت گذشت ، تا آنجا که شبها صداى گریه
اطفال گرسنه اطفال گریه اطفال گرسنه بنى هاشم را ساکنین اطراف شعب مى
شنیدند.
پس از دو سال و چند ماه خداوند موریانه را ماءمور کرد، و پیمان نامه آن را
از بین برد بجز اسماء اللهى که در آن بود. حضرت ابوطالب (علیه
السلام ) این خبر را به کفار داد، و آنان با دیدن چنین معجزه اى دست از
تصمیم خود برداشتند و بنى هاشم به خانه هاى خود بازگشتند(6).
3. جنگ ذات الرقاع
در سال چهارم هجرت - به تحریک کفار قریش - بین مسلمانان و قبایلى که اطراف
مدینه زندگى مى کردند و قصد محاصره مدینه را داشتند جنگى در
گرفت . پیامبر (صلى الله علیه و آله ) با 400 یا 790 نفر از مدینه بیرون
رفتند. در این غزوه حضرت نماز خوف خواندند و جنگ تا سه روز
طول کشید تا شر آنان دفع شد. این واقعه به قولى در 15 جمادى الاولى بوده
است (7).
4. اولین جمع آورى زکات
در روز اول محرم پیامبر (صلى الله علیه و آله ) براى اولین بار ماءمورانى را براى جمع آورى زکات و صدقات به اطراف مدینه فرستاد(8).
5. امام حسین (علیه السلام ) در راه کربلا
روز اول محرم ، امام حسین (علیه السلام ) در قصر بنى مقاتل
نزول اجلال فرمودند، و از عبید الله بن حر جعفى دعوت به یارى نمودند، ولى او اجابت نکرد و بعدا پشیمان شد(9).
6. قیام مردم مدینه بر علیه یزید
در این روز در سال 63 ه مردم مدینه براى قیام علیه یزید حرکت کردند. قضیه
از آنجا آغاز شد که جمعى از اهالى مدینه به رهبرى عبد الله بن
حنظله به شام رفتند و دستگاه یزید و شرابخوارى و قمار بازى و سگ بازى او را
دیدند، و به مدینه بازگشته و مردم را از وضع فساد دربار
اموى آگاه ساختند. با شنیدن این اخبار همگان بر خلع یزید اتفاق نمودند، و
به سرپرستى عبد الله علیه یزید قیام نمودند و افراد اموى ساکن
مدینه را بیرون کردند. لشکر شام پس از اطلاع از این قیام به طرف مدینه حرکت
کرد و واقعه حر پیش آمد(10).
7. کلام عاشورایى امام رضا (علیه السلام )(11)
در روز اول محرم ریان بن شبیب خدمت امام رضا (علیه السلام ) رسید. حضرت به
او فرمود: اى پسر شبیب ، مردم عرب در زمان جاهلیت جنگ را در ایام
محرم حرام مى دانستند؛ ولى این امت احترام این ماه را از بین بردند و حرمت
پیامبر (صلى الله علیه و آله ) را رعایت نکردند. در این ماه خون ما را
حلال دانستند، و هتک حرمت ما کردند و فرزندان و زنان ما را اسیر نمودند، و
سراپرده ما را آتش زدند و
اموال ما را غارت کردند و رعایت احترام رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) را
درباره ما ننمودند.
همانا روز شهادت حسین (علیه السلام ) پلک چشمان ما را مجروح کرد و اشکهاى
ما را روان ساخت و
دل ما را سوزاند؛ و عزیزما را در زمین کربلا ذلیل کرد و نزد ما محنت و بلا
را تا روز جزا به ارث گذارد. پس گریه کنندگان باید بر حسین (علیه
السلام ) بگریند، زیرا که گریه بر او گناهان بزرگ را از بین مى برد.
اى پسر شبیب ، اگر خواستى بر چیزى گریه کنى بر حسین بن على (علیه السلام )
گریه کن ، چه اینکه آن حضرت را کشتند چنانچه گوسفند را
مى کشند، و با آن حضرت 18 نفر از اهل بیت او کشته شدند که روى زمین شبیه و
نظیرى نداشتند. آسمانهاى هفتگانه و زمینها در شهادت آن حضرت
گریستند. چهار هزار ملک روز عاشورا براى نصرت آن حضرت آمده بودند و دیدند
حضرت شهید شده است . لذا پریشان و غبار آلود به مجاورت آن
قبر مطهر ماءمور شدند، تا حضرت قائم (علیه السلام ) ظهور کندو از یاران او
باشند و شعارشان ((یا لثارات الحسین )) است .
اى پسر شبیب ، اگر دوست دارى که با ما در درجات عالى بهشت باشى محزون باش براى حزن ما و شاد باش در شادى ما؛ و بر تو باد به ولایت ما
که اگر کسى سنگى را دوست داشته باشد خداوند متعال او را با همان سنگ محشور مى کند... .
2 محرم
1. ورود امام حسین (علیه السلام ) به کربلا
بنابر مشهور در این روز در سال 61 ه آقا و مولایمان حضرت اباعبدالله الحسین سید الشهداء (علیه السلام ) با
اهل بیت و اصحابشان وارد کربلاى معلى شدند(12).
در آنجا اسب حضرت حرکت نکرد. امام (علیه السلام ) پرسیدند: نام این زمین چیست ؟ گفتند: ((غاضریه )). نام دیگرش را پرسیدند، گفتند:
((شاطئى الفرات )). فرمودند: اسم دیگر هم دارد؟ گفتند: ((کربلا)) هم مى گویند. در این هنگام حضرت آهى از
دل کشیدند و گریه شدیدى نمودند و فرمودند: اللهم انى اءعوذ بک من الکرب و البلاء.
به خدا قسم زمین کربلا همین است . بخدا اینجا مردان
ما را مى کشند! بخدا قسم اینجا زنان و کودکان ما را به اسیرى مى برند! بخدا
قسم اینجا پرده حرمت ما دریده مى شود. اى جوانمردان ، فرود آید که
محل قبرهاى ما اینجاست ...))(13).
3 محرم
1. نامه امام حسین (علیه السلام ) براى اهل کوفه
در این روز امام حسین (علیه السلام ) براى بزرگان کوفه نامه اى نوشتند و آن را به قیس بن مسهر صیداوى دادند که به کوفه برساند.
ماءمورین در بین راه قیس را گرفتند، و پس از آنکه او بر ضد یزید و ابن زیاد سخن گفت ، او را به شهادت رساندند(14).
2. ورود عمر بن سعد به کربلا
در این روز عمر بن سعد با شش یا نه هزار سوار براى قتل پسر پیامبر (صلى الله علیه و آله ) وارد کربلا شد و در
مقابل آن حضرت لشکرگاه ساخت و خیمه برافراخت . ورود ابن سعد به کربلا در روز چهارم هم
نقل شده است (15).
4 محرم
1. فتواى شریح قاضى به قتل امام حسین (علیه السلام )
در این روز از سال 61 ه ابن زیاد با استناد به فتوایى که از شریح قاضى
گرفته بود، در مسجد کوفه خطبه خواند و مردم را به کشتن امام حسین
(علیه السلام ) تحریک کرد(16).
6 محرم
1. یارى طلبى حبیب بن مظاهر از بنى اسد
در شب ششم جناب حبیب بن مظاهر اسدى با اذن امام حسین (علیه السلام ) براى
آوردن یاور و کمک ، به قبیله بنى اسد رفت . اسدیان پذیرفتند و
حرکت کردند، ولى جاسوسان به عمر سعد خبر دادند و او عده اى را فرستاد تا
مانع آنها شوند. لذا درگیرى رخ داد که در این میان جمعى از بنى
اسد شهید و زخمى و بقیه ناگزیر به فرار شدند و حبیب به خدمت حضرت آمد و
جریان را عرض کرد(17).
2. اولین محاصره فرات در کربلا
به نقلى در این روز عمر سعد، شبث بن ربعى خبیث را همراه سه هزار مرد سفاک با کوبیدن
طبل و دهل کنار فرات فرستاد که اطراف آن را به محاصره در آوردند(18).
3. تراکم لشکر یزید در کربلا
در این روز لشکر زیادى براى جنگ با حضرت اباعبدالله (علیه السلام ) جمع شدند(19).
7 محرم
1. ملاقات امام حسین (علیه السلام ) با ابن سعد
در شب هفتم امام حسین (علیه السلام ) با عمر سعد ملعون ملاقات و گفتگو
کردند. خولى بن یزید اصبحى چون عداوت شدیدى با امام (علیه السلام )
داشت ماجرا را به ابن زیاد گزارش داد و آن ملعون نامه اى براى عمر سعد نوشت
و او را از این ملاقاتها بر حذر داشت و دستور منع آب را صادر
کرد(20).
2. منع آب از امام حسین (علیه السلام )
در این روز آب را بر اهل بیت سید الشهدا (علیه السلام ) بستند، چه اینکه
نامه ابن زیاد بدین مضمون رسید که نگذارید حتى یک قطره آب هم به
آنها برسد. عمرو بن حجاج زبیدى با چهار هزار تیرانداز ماءمور منع آب فرات
شدند، که به هیچ وجه آبى به خیمه گاه پسر پیامبر (صلى الله
علیه و آله ) برده نشود(21).
8 مرحوم
1. قحط آب در خیمه هاى حسینى
در این روز آب در خیمه هاى سید الشهداء (علیه السلام ) نایاب شد(22)
9 محرم (تاسوعا)
1. محاصره خیمه هاى در کربلا
امام صادق (علیه السلام ) فرمودند: تاسوعا روزى بود که حسین (علیه السلام ) و اصحابش را در کربلا محاصره کردند و سپاه شام بر
قتال آن حضرت اجتماع نمودند، و پسر مرجانه و عمر سعد به خاطر کثرت سپاه و لشکرى که براى آنها جمع شده بود
خوشحال شدند، و آن حضرت و اصحابش را ضعیف شمردند و یقین کردند که یاورى از براى او نخواهد آمد و
اهل عراق حضرتش را مدد نخواهند نمود(23).
2. آمدن امام نامه براى فرزندان ام البنین (علیه السلام )
در این روز شمر ملعون براى حضرت عباس (علیه السلام ) و برادرانش امان نامه آورد (24). آن لعین خود را نزدیک خیام با جلالت حضرت
اباعبدالله (علیه السلام ) رسانید و بانگ بر آورد: اءین بنو اختنا: ((پسران خواهر ما کجایند))؟ ولى آن بزرگواران جواب ندادند. امام
حسین (علیه السلام ) فرمود: جواب او را بدهید اگر چه فاسق است .
حضرت عباس (علیه السلام ) در جواب فرمودند: چى مى گویى ؟ شمر گفتن نم از
جانب امیر براى شما امان نامه آورده ام . شما خود را به خاطر حسین
(علیه السلام ) به کشتن ندهید.
حضرت عباس (علیه السلام ) با صداى بلند فرمود: ((لعنت خدا بر تو و بر امیر تو (و بر امان تو) باد. ما را امان مى دهید در حالیکه پسر
رسول خدا را امان نباشد))؟! (25)
3. در خواست تاءخیر جنگ از سوى امام حسین (علیه السلام )
در عصر تاسوعا امام (علیه السلام ) براى به تعویق انداختن جنگ یک شب دیگر مهلت گرفتند(26).
چون عمر سعد لشکر را آماده جنگ با امام (علیه السلام ) نمود و معلوم شد که
قصد جنگ دارند، حضرت به برادرش عباس (علیه السلام ) فرمود تا
یک شب دیگر مهلت بگیرد. آنها در ابتدا قبول نکردند، ولى بعد قبول نمودند که
شبى را صبر کنند(27).
4. آمدن لشکر تازه نفس به کربلا
در این روز لشکر مجهزى به دستور ابن زیاد از کوفه وارد کربلا شد، و شمر نامه ابن زیاد را آورد(28).
5. خطابه امام حسین (علیه السلام ) براى اصحابش
در عصر این روز امام حسین (علیه السلام ) در جمع یاران خطبه اى قرائت فرمودند، و اصحاب اعلام وفادارى نمودند(29)
شب عاشورا
1. سخنان اما (علیه السلام ) با اهل بیت و اصحابش
در این شب امام حسین (علیه السلام ) اصحاب و اهل بیت خود را جمع نمودند و
کلماتى را به آنان فرمودند. خلاصه کلمات حضرت این بود که من بیعت
خود را از شما برداشتم و شما را به اختیار خود گذاشتم تا به هر جا که مى
خواهید کوچ کنید. پس از فرمایشات حضرت ،
اهل بیت (علیهم السلام ) و اصحاب کلماتى در وفادارى و جان نثارى خود نسبت
به آن حضرت ابراز داشتند(30).
2. سخنان زینب کبرى (علیه السلام ) با امام حسین (علیه السلام )
در این شب بود که زینب کبرى (علیه السلام ) اشعار یا دهر اف لک من خلیل ... را از زبان برادرش امام حسین (علیه السلام ) شنید، و هنگامى که
متوجه شد فردا روز شهادت حضرت است فرمود: ((اى کاش مرگ مرا نابود ساخته بود و این روز را ندیده بودم )). سپس سیلى به صورت زد و
بیهوش شد. امام (علیه السلام ) خواهر عزیز و مکرمه خود را به هوش آوردند و مطالبى فرمودند(31).
برای ادامه کتاب به سایت زیر مراجعه کنید باتشکر یاعلی
http://www.ghadeer.org/tarix/taqvim_shia/440-0001.htm
